dünyanın en hüzünlü olayı

(bkz: tuvaletteyken tuvalet kağıdının bittiğini farketmek)

(bkz: o kızın sevgilisi var kanka)

reus ve lewa'nın bakışması duygulanmamak elde değil :(

kesinlikle, bir grubun en sevdiğiniz şarkısının aslında o gruba ait olmadığını öğrenmektir... (bkz: cover) (bkz: placebo - where is my mind) (bkz: anberlin - enjoy the silence)

sıçarken suların kesilmesi

şu an bana göre halep en hüzünlü olay bundan başka göremiyorum.

sevgine karşılık alamamak sanırım. karşı cins olabilir, anne-baba olabilir. senin sevdiğin kişinin seni sevmemesi katlanılabilir bir şey değil. ama yine de sevmeyi becerebilmek güzel meziyet. bırakalım da sevmeyi beceremeyenler düşünsün ...

98 gün sonra sınava girecek olmam ve benim gün saymaktan başka icraat yapmamam. çalışasım da yok, kazanacağım da.

babanın işten çıkarılması , kardeşin telefonda ağlayarak dert anlatması., sevdiğin kızın seni umrunda degilmissin gibi konuşması daha sayayım mı ?

staj da ilkokul ikinci sınıf öğretmenin anası ve babası çalışanlar el kaldırsın demesi üzerine mızrap adlı, adı da kendi gibi güzel bir öğrencimin elini kaldırması. bunun üzerine 'öğretmenin' sende ona baba diyorsun demesi. araya girip yanlış yapıyorsunuz demem üzerine de, kendini haklı çıkarmak için; ama ne yapayım hocam, anasıyla babası ayrı, babası da hiç oralı değil demesi. anladığınız gibi bu öğretmen parçası umurumda bile değil. ama iyi ki hiç biriniz o çocuğun kafasının öne düşmesini ve ellerini saklamasını görmediniz.

artık mezarlardan korkmamanızı sağlıycak olay. tek hatırladığım "allahım onun günahlarını bana, benim sevaplarımı ona yaz. "diye dua ettiğim.

dertler ölçülmez. ama sanki asker sevgilisini bekliycem deyipte başka biriyle evlenen kadın sevgilisi askerden gelince elinde bebek yanında kocasıyla görünmesi. ne biliyim ya. çok kahpelik bir davranış.

dunyanin en huzunlu olayi cocuklarin dovulmesidir

suçu olmadığı halde iftira atılıp ve o iftirayı kaldıramayıp intihar eden insanlar

çok sevdiğin kimselerin yerine koyamadığın insanı çok sevdiği kimselerin yanına koyamadığıyla yan yana görmek

son olduğunu bilmeden sarılmak

anne babayla bir türlü anlaşamamak

hayatınıza bir insan giriyor ve girmesiyle bütün hayatınızın boşluklarını dolduruyor. o insanın her hareketine anlam yüklüyorsunuz. sonra bir bakıyorsunuz o hep böyle. o davranışlar size özel değil. ve siz o insanın hayatında küçük bir detay değilsiniz. bunu fethettiginiz an dünyanın en hüzünlü anı.

beni sevdiğini söyleyen ve defalarca numaramı isteyen bir beye sırf başka kızlara da bana yaptıklarını yapıyor diye defalarca kez numaramı vermemem. (aşkımdan ölüyorum işin özünde) onun da benden umudu kesip, ya ben zaten nişanlıydım deyip bana nişanlıyla ayrılma hikayesini anlatması ve efkarlanması üstüne üstlük benim onu takmıyor gibi teselli edip "üzülme barışırsınız" konuşması yapıp 10 dakika sonra müsaade isteyip kendimi tuvalete kitleyerek ağlama eylemim

ya cok zor değil iki bitki öğrenir yata yata bitiririm dediğim okulu 6 seneye uzattım

kedinin ölmesi

bir aralar deli gibi sevdiğim kızın sevgilisi ile mesajlaşmalarını yaklaşık bir yıl boyunca okumuştum. düşününce acı veren bir durum gibi duruyor.

elinden bir şey gelmeyerek hastane koridorlarında beklemek

anlatacağım hikaye dünyanın en hüzünlü olayı mıdır bilmem ama benim için büyük tramva yaratan hüzünlü bir olaydır. "henüz 5. sınıfa gidiyor. yeterince küçük. o gün minik kızın doğum günü. aylarca arkadaşlarının doğum günlerine katıldığından heyecanlı. aynı şeyleri yaşamayı umuyor. yani en azından bir kısmını. sabah aileden ses seda yok. öğlen yine yok. yıkmıyor inancını. gidip marketten kek alıyor bir tane. aslında arkadaşlarının doğum günündeki gibi kolada almak istiyor ama annesi izin vermiyor minik kıza. 'olsun' diyor kız. akşam ev ahalisi odada otururken bir masa koyuyor ortaya üstüne de keki. kuzenlerinin doğum gününden kalma mumları da dikiyor üstüne. 'bugün benim doğum günüm' diyor mutlulukla. kimseden ses seda yok. kafalar bile dönmüyor. beceriksizce yakıp mumları buruk bir tebessüm eşliğinde gozleri dolu dolu üflüyor. o gün mumlar sönerken kızın minik hayalleri de sönüyor. dilekler bir bir dağılıyor etrafa. bir küçük kızın kalbi daha yara alıyor hiç farkedilmeden. dünya 1 saniyeliğine kötü bir yer oluyor. minik kız büyüyor." o kız şimdi kendi ayakları üstünde durmaya çalışıyor. ne kadar güçlüdür bilinmez. umarım hiç yıkılmazsın. not: kız benim.

birisine boşunaymış demek. gösterilen onca çabanın, sarfedilen onca emeğin, dökülen onca gözyaşının bir hiç uğruna olması bana göre dünyanın en hüzünlü olayıdır

annenin ölmesi .

doğmam

(#2023086) bugün budur, hala etkisindeyim.

gitme

unutulmak

olm alex'in gidişi lan. hele o evinin penceresinde ağlaması var ya... sigaralarımı yicem şimdi

annemle vedalastigim an

sırtın kaşınır da parmakların o kaşınan yere uzanmaz ya işte o hüzün bu hüzün

sevdiğin insanı bir daha göremeyeceğini kabullendiğin an

bundan 3 gün önce eniştemi kaybettik. ölümü çok ani oldu bizim için. taziye için annemler i̇zmir'e gitmek durumunda kaldılar. ölüm ani olunca hepimizi korku sarmıştı o gün. annemler yolculuk yapacaktı üstelik tek annem değil, teyzelerim, dedem, anneannem hepsi yolculuğa çıkacaktı. ölüm işte insanın unuttuğu çoğu şeyi tokat gibi yüzüne çarpıyor. annem apar topar eve geldi ve 11'de otobüsünün olduğunu söyledi ve hemen eşyalarını topladı. o eşyalarını toplarken biz kardeşler olarak donuk bir şekilde birbirimize bakıyorduk. ölüm iste, insan korkuyor. ya bir daha goremezsem annemi! annem tek tek ağlayarak bizi öptü, sımsıkı sarıldı, gidip de dönmemek var diye ağladı. aslında normal bir yolculuktu ancak eniştemin ölümü ani olunca içimize korku saplanmıştı bir kere. son olarak annem 4 yaşındaki kız kardeşime sımsıkı sarılıp,ablalarını üzme olur mu? deyip, gitti. evde bir süre oyalandiktan sonra telefonumun sarjinin olmadığını fark ettim ve salona şarj makinesini almaya gitmistim ki, küçük kardeşim koltuğun arkasına saklanmış, içli içli ağlıyordu.. tıpkı dizilerde, filmlerde gördüğümüz gibiydi. onu öyle görünce hemen yanina koştum ve ne oldu bebeğim, neden ağlıyorsun dedim ve bana 'abla, annemi birdaha göremeyecek miyim' dedi. ne diyeceğimi bilememiştim, sımsıkı sarıldim istemsizce ben de ağladım o an. ona öyle bir şeyin olmadığını anlattım. annem hâlâ i̇zmir'de ve kardeşim o günden beri annemin resmiyle uyur.. sizi bilemem ama benim için dunyanin en hüzünlü olayı budur. küçük deyip gecmeyelim, tıpkı bizim gibi çoğu şeyi hissediyor onlar da. neyse, iyi geceler.

banyo yaptıktan sonra tam çıkacakken tuvaletin gelmesi

evladının madde bağımlısı olduğunu öğrenmek.o acı, o yıllarca verilen emeğin günden güne eriyip bittiğini izlemek..

bu ne saçma salak bi başlıktır lan. "dünyanın en" ile başlayan cümleleri en son google'la ilk tanıştığımız zamanlarda kullanırdık, onda da pek hoş şeyler çıkmazdı. oğlum bunun skalası mı varda kimin kimden daha hüzünlü şeyler yaşadığını bileceksiniz. hadi onu geçtim yaşamadığınız şeylerin acısını nerden biliyorsunuz. çok garipsiniz amk. bırakın insanlar kendi acılarının tadını çıkarsınlar, kimin kimden daha az/daha çok şeyler yaşadığını bilmeniz size büyük bi şey kazandırmayacak sayın yazarlar.

liseli ergen erkeğin huhajaıağağaa diye gülerken, imgesu'nun "susar mısın ? kız ağlıyoğöğe :(" dediği andır.

açlıktan, susuzluktan ölen onca insan varken bizim yemek seçmemiz, bitirmeyip sonrasında çöpe atmamız bence en hüzünlü olay.

dünyadaki savaştan dolayı küçücük çocukların ailelerin öldüğünü, ailelerin çocuklarını terk edip gittiğini, yetimlerin ve öksüzlerin aile ortamına hasret kaldıklarını bile bile ailemden nefret ediyorum ve keşke olmasalar diyorum. çünkü beni buna onlar mecbur ettiler. sırf onların istediği ' karakter ' de birisi olmadığım için dünyanın en kötü insanıymışım gibi davrandılar. sayelerinde hiç kimsenin benim sevmediğine ve sevemeyeceğine inanamış durumdayım. en yakın arkadaşımın ve sevgilimin bile. hatta bazen yeri geliyor bu düşünceler öyle büyüyor ki içimde ' sevgilimin sevgisini hak etmiyorum, beni sevmemesi gerekiyor ' diye düşünüp durduk yere ayrılma çabası oluşuyor.

benim için bu, rüyamda 8 aylık yeğenimin öldüğünü gördüm ve bunu ailemden kimseye söyleyemedim

herkesten para toplayarak alınan topun etrafta onca yer olmasına rağmen ilk vuruşta bahçesine top girince patlatan sevimsiz adamın bahçesine topun süzülüşünü izleyen 7-8 çocuğun bakışlarında ki hüzün.